آموزش هایی که کودکان کر و لال باید ببینند

آموزش هایی که کودکان کر و لال باید ببینند چه آموزش هایی هستند؟ ابتدا باید تعریفی از کودکان نا شنوا و کم شنوا داشته باشیم. البته صحبت کردن و زبان کودک رابطه ی مستقیمی با شنیدن کودک دارد. کودک نا شنوا کودکی است که چه با سمعک و چه بدون سمعک قادر به شنیدن نیست. اما کودک کم شنوا قادر به دریافت صداها است. دانش آموزان کم شنوا و نا شنوا نسبت به دیگر کودکان دارای ضریب هوشی نرمالی هستند و اگر کودکی با مشکل نا شنوایی دارای ضریب هوشی پایینی است به دلیل وجود نقایص دیگری مانند نابینایی می باشد. برای مربیان دانش آموزان نا شنوا مهم است که بدانند آیا نا شنوایی کودک ارثی است یا غیر ارثی.

برقراری ارتباط با کودکان کر و لال

اولین افراد در آموزش کودکان کر و لال والدین هستند. برای ارتباط با کودک کر و لال والدین باید زبان اشاره را یاد بگیرند. کودک از طریق دیدن باید آموزش ها را از والدین دریافت کند. والدین با یاد گیری زبان اشاره می توانند با کودک ارتباط برقرار کنند. آموختن زبان اشاره شامل یک سری اداها و حرکات به کودک است تا بتواند نیازهای اولیه ی خود مانند گرسنگی و تشنگی را بیان کنند. بهتر است ابتدا زبان اشاره ایرانی را یاد بگیرید و سپس اقدام به آموزش زبان فارسی به کودکان نمایند. زبان اشاره ی ایرانی در واقع همان زبان بدن نا شنوایان است. برای آموزش زبان اشاره به کودک نا شنوا می توانید به کودک قصه بگویید و با هم کارتون تماشا کنید. والدین باید آموزش زبان اشاره را از همان شش ماهگی آغاز کنند اما چند ماه طول می کشد تا نتیجه آموزش را ببینید.

آموزش به کودکان نا شنوا و کم شنوا

برای آموزش کودکان کر و لال از قدیم دو روش مرسوم بوده است. یکی روش شفاهی و دیگری روش دستی. در روش شفاهی کودکان کر و لال یاد می گیرند چگونه از باقیمانده ی شنوایی خود برای یادگیری استفاده کنند. در آموزش به روش دستی مربیان معتقدند کودک با روش شفاهی نمی تواند آموزش ببیند و بر استفاده از روش اشاره در یادگیری تاکید دارند. اما امروزه تمامی مربیان بر این عقیده هستند که ترکیبی از دو روش شفاهی و روش دستی برای کودکان با مشکل نا شنوایی و کم شنوایی مناسب تر است که به آن روش کلی می گویند و از همین روش برای آموزش کودکان استفاده می کنند.

دسته بندی آموزش های مورد نیاز به کودکان کر و لال

آموزش هایی که کودکان کر و لال باید ببینند به دو دسته تقسیم می شوند:

•  آموزش های شنوایی کلامی که در آنها به آموزش از طریق شنیدن و گوش دادن تاکید دارند و فعالیت های آموزشی به خصوص در سالهای اولیه زندگی کودک بر شنیدن تاکید دارد و از یادگیری از طریق چشم اجتناب می شود.
•  روش دوم آموزش های بینایی محور هستند که این آموزش ها به استفاده از حس بینایی در آموزش تاکید دارند. این آموزش ها شامل زبان اشاره، ارتباط کلی، گفتار نشانه دار و روش شفاهی شنیداری می باشند. هیچ گاه از اهمیت و ضرورت استفاده از حس بینایی در آموزشهای کودکان کر و لال کاسته نمی شود.

آموزش زبان به کودکان نا شنوا

آموزش زبان مهم ترین مسئله آموزشی در آموزش کودکان کر و لال می باشد و بزرگترین تلاش در راستای آموزش به کودکان کر و لال آموزش زبان است. کودک نا شنوا برای تکلم نیاز به آموزش های ویژه است. به همین منظور چشم کودک باید جایگزین گوش او باشد و متاسفانه آنقدر که گوش در یادگیری زبان تاثیر گذار است چشم نیست. در این زمینه والدین در آموزش زبان به کودک از اهمیت بسزایی برخوردارند و بسیار تاثیر گذار. چون بیش از هر کسی به کودکشان علاقه مند هستند و بیش از هرکسی به کودک نزدیکند. بلند خوانی و قصه خوانی از کارهایی است که والدین کودکان کر و لال می توانند برای یاد گیری زبان استفاده کنند.

آموزش خواندن به خردسالان نا شنوا

خواندن در آموزش کودکان نا شنوا از اهمیت بسزایی برخوردار است. قبل از اینکه کودک ناشنوا بخواهد خواندن را یاد بگیرید باید بتواند زبان اشاره و لب خوانی مربوط به کلمات را یاد بگیرد. هرچه زودتر آموزش های پیش خواندن را به کودک نا شنوای خود آموزش دهید کودک برای خواندن در مدرسه سریعتر آماده میشود. منابعی که برای این کار نیاز دارید عبارتند از:

• کتابهای تصویری: استفاده از این کتاب ها کمک می کند تا کودک بین صورت نوشتن کلمات و عکس آنها رابطه برقرار کند.
• مواد مورد نیاز آموزش زبان اشاره: از زبان اشاره برای آموزش کلمات و برقراری رابطه بین حالت نوشتاری کلمات و زبان اشاره آن استفاده کنید.
•  کارت واژگان: کارت واژگان به کودک خیلی کمک می کند تا بتواند ساختار نوشتاری کلمات را یاد بگیرد.

زبان اشاره

زبان اشاره برای آموزش کودکان نا شنوا و کم شنوا برای صحبت کردن ضروری است. بعضی به اشتباه فکر می کنند زبان اشاره نمود تصویری زبان گفتار است. تا حدودی درست است اما نه برای تمامی کلمات. ویژگی که زبان اشاره را از زبان گفتاری متمایز می کند تصویر گونگی آن است. به این معنی که در زبان اشاره شکل کلمات با تصویر واقعی آن ها مشابه است. مثلا اشارات راجع به غذا خوردن همگی به سمت دهان هستند. اشارات در این زبان از ترکیب چهار عنصر ساخته می شوند: شکل پنجه ی دست، جهت پنجه، حرکت دست و محل دست. هر واژه با این چهار عنصر ساخته می شود و اگر هر کدام از این عناصر تغییر کند یا کلمه بی معنی می شود و یا معنی کلمه تغییر می کند.